sevinin elçisine-
Son umut haykırdı:
-Benden öncekiler nerede?
Fırtına hayat
İlk olan
Kurtulur hengâmeden
Sonlarda ağlıyordum,
Söndü ferim
Talih sızladım.
Umut olsan
Son olmak ölüm
Varlık
Yokluk
Kelepçe…
Ölümsüyorum,
Unutmam bu dili,
Doğanın tenindeki mucizeliğini.
Gözlerimde geziyorsun,
Fikrimden geçiyorsun,
Zikrim felç.
Suçsuzum…
serkentte, kentin serinde, sitemle
isadan bu yana 2007
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder